“Waarom moet ik altijd het initiatief nemen?”, verzuchtte een student van mij. Hij had moeite met iedere keer de eerste stap zetten en ergerde zich aan de vrouwen op wie hij een oogje had. Waarom zetten zij nou nooit een keer een stap naar hem toe?
Het voelt alsof hij de hele tijd al het werk moest doen. En als hij het niet deed, dan gebeurde er sowieso niets in zijn liefdesleven. “Op die vrouwen kun je echt niet rekenen als het om initiatieven gaat.” Het voelde voor hem als een vermoeiend klusje. Alsof het over het schoonhouden van een gezamenlijk huishouden gaat, en de andere huisgenoot loopt de kantjes er vanaf.
WAT HOUDT JE TEGEN?
Waarom voelt steeds het initiatief moeten nemen als vervelend? Omdat het eng is. Er zit een risico aan, namelijk afwijzing. En als je bang bent voor afwijzing, begint het nemen van het initiatief al snel te voelen als een vermoeiend klusje onderaan je to-do lijst.
Rationeel weet je dat je niks te verliezen hebt als je een leuke vrouw aanspreekt. Wat maakt een afwijzing dan toch zo eng? Het is je eigen afhankelijkheid van haar bevestiging.
Een afwijzing kan voelen als een diskwalificatie van jou als persoon en dat moet koste wat kost worden voorkomen. Het raakt je keihard in je levenslange diepe gevoel van tekortschieten als mens. Uiteindelijk is dit de reden waarom we nou eenmaal niet graag het initiatief nemen. Omdat het risico op dat kwetsbare minderwaardige rotgevoel volledig op jouw schouders neer lijkt te komen en niet op de hare.
Het enige dat je dus tegenhoudt om de moves te maken die je wilt, is je angst voor afwijzing. Hier kun je leren hoe je daar vanaf komt.
